امروزه دیگر همه گمان می‌کنیم نیما یوشیج را می‌شناسیم. این که پدر شعر نوی فارسی است و، در واقع، علی اسفندیاری است و «نیما» تخلّصش است و «یوشیج»بودنش باز می‌گردد به اهلیتِ او به یوش و علقه و علاقه‌ی زاید الوصفش به آن زادگاهِ پدری‌اش. امّا، به واقع، شناختِ افراد به همین ختم می‌شود؟ آیا صرفِ دانستنِ نام و شهرت و کنیت و تخلّص، از یک سو، و تاریخِ وقایعی که آن فرد در آن‌ها نقش داشته، از سوی دیگر، و مواردی از این دست شناختی به ما می‌دهد که سودی عایدمان کند؟